Pułkownik Władysław Rokicki
„Ostatni Obrońca Lublina” i „Oficer d/s specjalnych”
(ur. 03.12.1917 – zm. 17. 08. 2018)
„Są ludzie którym przynoszą zaszczyt ordery i są ludzie którzy
przynoszą zaszczyt orderom”
W dniu: 17-go sierpnia 2018 r. – dokładnie ponad – rok temu – do wieczności – odszedł od nas – pułkownik Władysław Rokicki – „Ostatni Obrońca Lublina” i jak Go nazywali inni: „Oficer d/s specjalnych”. Niewątpliwie człowiek wyjątkowy – o oryginalnym, bogatym, różnorodnym i historycznie złożonym życiorysie. Uczestnik wojny obronnej we wrześniu 1939 roku, żołnierz Armii „Lublin”, Członek co najmniej, trzech konspiracyjnych, tajnych organizacji niepodległościowych: Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), Armii Krajowej (AK) i Batalionów Chłopskich (BCh). Wielokrotnie odznaczony, prześladowany i więziony przez dwa konkurencyjne, sprzeczne i walczące ze sobą, krwawe i utopijne totalitaryzmy – oficer Wojska Polskiego – Który to – jak o Nim mówiono – dał – „piękne świadectwo życia, szczególne zaangażowanie w sprawy Ojczyzny oraz odpowiedzialną, sumienną i pełną poświęcenia służbę Polsce”.
Władysław Rokicki – urodził się 3-go grudnia 1917 roku – w później związanej z walką – obecnego Patrona 2-giej Lubelskiej Brygady Obrony Terytorialnej – Cichociemnego majora Hieronima Dekutowskiego, ps. Zapora – rodzinnej wsi – Krężnica Okrągła – jako syn Józefa i Katarzyny z domu Gorgol. Po ukończeniu szkoły podstawowej – rozpoczął naukę w szkole ogrodniczo-szkółkarskiej w Lublinie.
Przed II-gą Wojną Światową – tj. – w latach: 1937-1938 – pułkownik – Władysław Rokicki – służył w kompanii łączności – 3-ciej Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. W dniu: 14-go sierpnia – 1939 r., zmobilizowany został – do Kompanii Łączności 27-ej Dywizji Piechoty w Kowlu, zaś w dniu: 3-ego września 1939 r., czyli w dniu – wypowiedzenia wojny – Trzeciej – Wielkoniemieckiej Tysiącletniej Rzeszy – przez sojuszniczą Anglię i Francję –– Rokicki – wraz z Kompanią Zapasową – został przeniesiony z Kowla do koszar 8-mego pułku piechoty w Lublinie. Zostaje włączony do Armii „Lublin” – pod dowództwem – gen. Tadeusza Piskora – który to – po przegranej, obronnej kampanii wrześniowej – zostanie osadzony – w funkcjonującym od: 15 grudnia 1939 roku – do: 1 września 1941 roku – i okrytym – także przez jego bezwzględnego i okrutnego nadzorcę – komendanta-sadystę – hrabiego – von Zerboniego – ponurą sławą ––„Oflagu VIII B” – jednym z pierwszych, karnych obozów jenieckich zbrojnych oddziałów poborowej armii Wehrmachtu na terenie – „Srebrnej Góry” – podobnej do lubelskiego Zamku na wzgórzu – lecz dużo późniejszej – twierdzy z obronną wierzą – tzw. – ”Donżonem”(franc. Donjon) – z 2-giej połowy 18-go wieku – (w tym dwa forty: „Ostróg” niem. Spitzberg i „Wysoka Skała” – niem. Hohenstein) – gdzie – osadzony i pilnie strzeżony – gen. Tadeusz Piskor – przebywał wraz z 98-ma – innymi polskimi oficerami i podoficerami – miedzy którymi wówczas byli także inni bohaterowie obronnej kampanii wrześniowej, tacy jak: D-ca obrony wybrzeża – kontradmirał – Józef Unrug i d-ca obrony Helu – komandor – Stefan Frankowski.
We wrześniu 1939-go roku – wraz z armią „Lublin” – w jej szeregach – Rokicki – jako żołnierz – brał udział w wojnie obronnej. W dniu śmierci awangardowego lubelskiego poety – brata Stanisława – Józefa Czechowicza – 9-go września 1939 r. – przeżył najgroźniejsze bombardowanie Lublina, a w dniu następnym, tj. 10-go września 1939 r. – bierze udział w pochówku poległych żołnierzy na polowym cmentarzu wojennym przy Al. Kraśnickiej w Lublinie. Cztery dni później czyli – w dniu: 14-go września 1939 r. – na rozkaz – dowódcy Armii „Lublin” (od: 4-go września) a później – także – Armii „Kraków” (dowództwo gen. objął – z 13-go na 14-go września) – generała Piskora – wraz z Zapasową 27-mą Dywizją Piechoty – znalazł się w rejonie Kraśnika, gdzie toczyły się zacięte walki z Niemcami. W dniu ataku Rosji na Polskę – 17-go września 1939 r. – zostaje ranny pod Żółkiewką. W tym także roku – ucieka z rosyjskiej niewoli. Pod koniec działań wojny obronnej powrócił do domu. Od 1940-go r.. – działał w konspiracji. Był więziony przez brutalną, polityczną tajną w Polsce, niemiecką służbę – „kontynuatorkę niemieckiej policji bawarskiej” – erygowaną przez naznaczonego piętnem ludobójstwa – norymberskiego zbrodniarza – gen. Luftwaffe i marszałka Rzeszy – Hermanna Wilhelma Göringa – „Tajną Niemiecką Państwową Policję Polityczną” – „Gestapo” (niem. Geheime Staatspolizei) – wchodzącą razem z niemiecką policją kryminalną (Kripo) – w poczet wyższych służb policji bezpieczeństwa (Sipo) – od 27-go września 1939 roku – i już do końca wojny – kierowaną przez uczestnika konferencji w podberlińskiej willi w Grosser-Wannsee – innego – hitlerowskiego zbrodniarza – SS-Gruppenführera – Heinricha Müllera
W styczniu – 1942 roku – Pułkownik Władysław Rokicki – wstąpił do konspiracji w ZWZ-AK w Osinach koło Opola Lubelskiego – pod pseudonimem „Zbyszek” – a następnie do Batalionów Chłopskich. W lipcu – 1944 roku – w Bełżycach, wraz z bratem Czesławem – został aresztowany przez NKWD. W sierpniu – 1944 r. – rozpoczął pracę w Wydziale Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie. W tym czasie był trzykrotnie aresztowany przez UB i NKWD. Obawiając się dalszych aresztowań na ochotnika zgłosił się do Wojska Polskiego. Pod koniec grudnia 1944 roku – skierowano go do II-giej Frontowej Oficerskiej Szkoły Piechoty w Lublinie, którą ukończył w dniu: 15 maja 1945 r. – w stopniu młodszego oficera – podporucznika. Zawodową służbę wojskową pełnił do końca roku – 1946.
Po II wojnie światowej – Pułkownik Władysław Rokicki – przez wiele lat działał na rzecz środowisk kombatanckich i Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przy Wojewodzie Lubelskim. Został Prezesem Zarządu Lubelskiego Stowarzyszenia Byłych Żołnierzy Batalionów Chłopskich (BCh). W 1947 roku – rozpoczął pracę w zakładach uspołecznionych, w których pracował do emerytury. Od 1953 roku – zaczął pracować społecznie w komitecie osiedlowym, następnie w organizacjach kombatanckich: „Kole Nr 19 ZBoWiD – Węglin–Konstantynów”, którego to – został prezesem a także w: Stowarzyszeniu Żołnierzy Batalionów Chłopskich – Oddział Nr 2 w Lublinie oraz w: Stowarzyszeniu Oficerów Rezerwy 2 Frontowej Oficerskiej Szkoły Piechoty w Lublinie. Rokicki – był także członkiem Korpusu Weteranów Walk o Niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.
W roku 1950 – Pułkownik – zostaje absolwentem Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (KUL).
Władysław Rokicki – za służbę wojskową, pracę zawodową i społeczną – został awansowany do stopnia pułkownika oraz odznaczony został wieloma medalami – w tym – między innymi: Złotą Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 roku – Krzyżem Partyzanckim, Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą Młodzieżowej Rady Miasta Lublin, Medalem „Pro Patria”, Medalem 700-lecia Miasta Lublina, jak i wieloma innymi odznaczeniami w tym – medalem wojewody lubelskiego.
Pułkownik – Władysław Rokicki – był także – oryginalnym pedagogiem i lokalnym patriotą – historycznym regionalistą z zamiłowania – działającym zgodnie z hasłem: „Poznaj Swój Kraj” – zasłużonym mieszkańcem Lublina, inicjatorem upamiętnienia wielu miejsc i ludzi związanych z historią naszego kraju i regionu, między innymi wielu pomników a w tym:
Pomnika „Absolwentom 2-giej Oficerskiej Szkoły Piechoty Poległym w latach: 1944-1945” – przy ulicy Spadochroniarzy (odsłoniętym 20 maja 1978 r.), Pomnika Obrońców Lublina 1939 roku przy ulicy Tomasza Zana (odsłoniętym w 21 września 1987 r.), głazu upamiętniającego miejsce straceń Powstańców Styczniowych przy ul. Langiewicza, Pamiątkowej tablicy na budynku Bobolanum (obecnie Szpital Wojskowy), odsłoniętej w 50-tą rocznicę wybuchu II wojny światowej, Pomnika Generała dywizji Franciszka Kamińskiego (odsłoniętego 17-go sierpnia 2003 r.), Pomnika Niepodległości w Bełżycach (odsłoniętego 29 maja 2005 r.). Jego autorstwa był także – Wniosek o nadanie imienia Obrońców Lublina 1939 roku – Technikum Elektronicznemu w Lublinie, w 2007 roku.
Pułkownik Rokicki – był także – bardzo dobrym pedagogiem, autorytetem, wychowawcą i wzorem dla młodzieży szkolnej – z którą – pomimo różnicy czasu i pokoleń – znajdował wspólny język i wchodził w owocny dialog. Inicjował budowę pomnika Obrońców Lublina, a także wspierał budowę pomników poświęconych Powstańcom Styczniowym i Bohaterom z Monte Cassino. Honorowo wspierał także – Towarzystwo Regionalne Bełżyce – a także współpracował z obecnym i reprezentowanym – podczas wszystkich ceremonii pogrzebowych – Stowarzyszeniem: „AK i WiN – Cichociemnego majora Hieronima Dekutowskiego ps. Zapora”.
Pułkownik Władysław Rokicki – wydał także bardzo ciekawą książkę, pt: „Na ścieżkach bohaterów. Opowieści o bełżyckich weteranach”. Współpracował także – z dyrekcją i młodzieżą Technikum Elektronicznego im. Obrońców Lublina w Lublinie. W grudniu 2019 roku – skończyłby 102 lata.
Warto jeszcze także zaznaczyć, że – na rok przed śmiercią – w dniu: 1-ego grudnia 2017 roku – w Lublinie – w Lubelskim Urzędzie Wojewódzkim – Pan pułkownik – Władysław Rokicki – obchodził – Jubileusz 100-lecia urodzin. W dowód uznania za: „piękne świadectwo życia, szczególne zaangażowanie w sprawy Ojczyzny oraz odpowiedzialną, sumienną i pełną poświęcenia służbę Polsce” – Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych – Pan Jan Józef Kasprzyk – wręczając pułkownikowi – Władysławowi Rokickiemu – szablę, wypowiedział następujące słowa: „W pańskiej osobie składamy hołd wielkiemu pokoleniu, które odważyło się być dzielne. Daliście ojczyźnie największy wyraz miłości i poświęcenia. Byliście wierni Polsce i nie zadawaliście żadnych pytań, ile ta Polska da za to. Nigdy przez głowy waszego pokolenia nie przeszła myśl, że można suwerenność Rzeczypospolitej oddawać w ręce obcych. Byliście wierni Niepodległej”. Natomiast – z kolei – Wojewoda Lubelski – Pan – Przemysław Czarnek –– wręczając szacownemu Jubilatowi – dyplom uznania – podkreślając wkład i dorobek Jubilata – w uzupełnieniu cytowanej wypowiedzi swojego przedmówcy – dodał jeszcze – słowa następujące: „Pana postawa i postawa Pana towarzyszy broni, współpracowników, doprowadziła nas tutaj, do pełnej wolności w niepodległej Polsce”.
Władysław Rokicki – był mężem (był żonaty z Danutą Jadwigą Włodarczyk) i ojcem (syn – Tomasz, córka – Bożena).
Słynny – „Ostatni Obrońca Lublina” i „Oficer d/s specjalnych” – Pułkownik – Władysław Rokicki – zmarł w sobotę, dnia: 17-go sierpnia 2018 roku –w wieku 101 lat.
We wtorek dnia: 21 sierpnia 2018 roku – po uroczystej mszy świętej w bełżyckim kościele parafialnym pw. Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła, na miejscowym cmentarzu w Bełżycach o godz. 11.00 – odbył się uroczysty pogrzeb pułkownika Władysława Rokickiego. Ceremonia miała charakter wojskowy. Po nabożeństwie pogrzebowym, uczestnicy wraz z orkiestrą, pocztami sztandarowymi sformowali kondukt żałobny, który odprowadził zmarłego na wieczną wartę.
Pułkownik – został pochowany – z honorami wojskowymi– wraz z ekspozycją medali i salwą honorową – Kompanii Reprezentacyjnej Wojska Polskiego – Garnizonu Lublin.
W uroczystościach pogrzebowych brali udział członkowie najbliższej rodziny zmarłego, członkowie lokalnych władz centralnych i samorządowych w regionie, w tym: Wojewoda lubelski – Pan Przemysław Czarnek (wideo – z przemówienia wojewody – jest dostępne pod podanym linkiem: https: //www.youtube.com/watch?v=ehakx1lyyzQ) i były poseł na Sejm RP – obecny – Wicemarszałek Województwa Lubelskiego – Pan Zbigniew Wojciechowski, oraz Dyrektor Technikum Elektronicznego im. Obrońców Lublina w Lublinie – Pani mgr Elżbieta Hanc, a także członkowie Stowarzyszenia: „AK i WiN – Cichociemnego majora Hieronima Dekutowskiego, ps. Zapora”, oraz wielu innych przedstawicieli środowisk kombatanckich i stowarzyszeń a także żołnierze Lubelskiego Garnizonu – pododdział – Kompanii Reprezentacyjnej Wojska Polskiego.
W uroczystościach pogrzebowych – wziął także udział autor zdjęć i opisu wydarzenia: Adam Podkowa
Zdjęcia pochodzą z prywatnych zbiorów – Adama Podkowy – autora niniejszego artykułu.
Nic nie jest zapomniane. Nic nigdy nie będzie zapomniane.
Salus aeterna at requiescant in pace !!!
Chwała bohaterom !!! Cześć Jego pamięci!!!
Adam Podkowa
„Przewodnik Inspiracji” – UML, turystyczny przewodnik miejski po Mieście Lublinie, przewodnik po Państwowym Muzeum na Majdanku w Lublinie, Partner 8-mej edycji Sezonu Lublin 2019 r.